Κλάρεντον, κόμης του-

(Εarl of Clarendon). Τίτλος που αποδόθηκε στις οικογένειες Άγγλων ευγενών των Χάιντ και Βίλιερς στην Αγγλία. 1. Έντουαρντ Χάιντ (Edward Hyde, 1609 – 1674). Άγγλος πολιτικός και ιστορικός, Α’ κ. του Κ. Σπούδασε νομικά στην Οξφόρδη και διετέλεσε διαδοχικά μέλος της Άνω και της Κάτω Βουλής. Ήταν θερμός υποστηρικτής του Στέμματος και το 1643 διορίστηκε υπουργός Οικονομικών. Μετά την εκτέλεση του Καρόλου A’ φιλοξενήθηκε από τον Κάρολο B’ στη Γαλλία, όπου και αφοσιώθηκε στην προσπάθεια για την παλινόρθωση της δυναστείας των Στιούαρτ στον αγγλικό θρόνο. Λόγω της ευφυΐας του και των πολιτικών του ικανοτήτων, διορίστηκε το 1658 λόρδος καγκελάριος και, μετά την παλινόρθωση των Στιούαρτ το 1660, επέστρεψε στην Αγγλία μαζί με τον βασιλιά, τον οποίο υπηρέτησε επί επτά χρόνια ως πρωθυπουργός. Το 1661 του απονεμήθηκε ο τίτλος του κόμη (earl). Στο διάστημα της πρωθυπουργίας του συμμετείχε στην κατάρτιση του κώδικα Κλάρεντον, ο οποίος έθετε περιορισμούς στους αντιφρονούντες κληρικούς. Αργότερα ο Έντουαρντ Χάιντ θεωρήθηκε υπεύθυνος της αποτυχίας του Ολλανδικού πολέμου και υποχρεώθηκε να παραιτηθεί. Στη συνέχεια στάλθηκε για μια επταετία στην εξορία όπου έγραψε τη βιογραφία του και ολοκλήρωσε το ιστορικό έργο του με τίτλο Ιστορία της Μεγάλης Επανάστασης, που εκδόθηκε το 1702 στην Οξφόρδη. 2. Χένρι Χάιντ (Henry Hyde, 1638 – 1709). Άγγλος πολιτικός, Β’ κ. του Κ. Ήταν γιος του Έντουαρντ Χάιντ, τον οποίο διαδέχθηκε στο αξίωμα του κ. του Κ., όταν αυτός πέθανε. Υπηρέτησε το 1665 ως θαλαμηπόλος της βασίλισσας. Στα χρόνια του βασιλιά Ιακώβου διετέλεσε λόρδος σφραγιδοφύλακας και στη συνέχεια αντιβασιλιάς της Ιρλανδίας. Πήρε μέρος στη διαμάχη του Ιακώβου με την Εκκλησία και, αργότερα, επειδή κατηγορήθηκε για συνωμοσία εναντίον του βασιλιά Γουλιέλμου, φυλακίστηκε (1691). Έγραψε διάφορα έργα, το κυριότερο από τα οποία τιτλοφορείται Ιστορία και αρχαιότητες της καθεδρικής εκκλησίας του Γουίντσεστερ. 3. Τζορτζ Γουίλιαμ Βίλιερς (George William Villiers, Λονδίνο 1800 – 1870). Άγγλος πολιτικός και διπλωμάτης, Δ’ κ. του Κ. Απέκτησε την πρώτη του πολιτική εμπειρία ως πρεσβευτής στη Μαδρίτη (1833) και στη συνέχεια (1838) κληρονόμησε τον τίτλο του κ. του Κ. και έγινε μέλος της Βουλής των Λόρδων. Τον επόμενο χρόνο συμμετείχε στην κυβέρνηση Μέλμπορν και αργότερα στην κυβέρνηση Τζον Ράσελ, ο οποίος τον διόρισε λόρδο τοποτηρητή στην Ιρλανδία. Στη θέση αυτή παρέμεινε από το 1847 έως το 1852 και επέδειξε πνεύμα μετριοπάθειας, υποστηρίζοντας την αγροτική μεταρρύθμιση και τους καθολικούς. Διετέλεσε υπουργός Εξωτερικών κατά τον πόλεμο της Κριμαίας, έλαβε μέρος στο συνέδριο του Παρισιού (1856), το οποίο τερμάτισε τον πόλεμο, και υποστήριξε τις προσπάθειες του Καβούρ για την ενοποίηση της Ιταλίας. Μετά τον θάνατο του Πάλμερστον ανέλαβε ξανά τη θέση του υπουργού Εξωτερικών στην κυβέρνηση του Τζον Ράσελ (1865-66) και κατόπιν στην κυβέρνηση των Γλάδστον (1868-70). Προσπάθησε να λύσει με διαιτησία το ζήτημα της Αλαμπάμα, που είχε δημιουργηθεί από τον εμφύλιο πόλεμο στις ΗΠΑ, και επεδίωξε να επιτύχει συμφωνία με τη Γαλλία και την Πρωσία για τον περιορισμό των εξοπλισμών.